MY STORYYY

okudum okudumm

14.Bölüm
Eve vardığımızda jane i yatağına sokana kadar canımız çıktı.odama gittiğimde kendimi yatağımın üzerine bıraktım…bütün sinirlerim bir geriliyo bir gevşiyodu…kalbim ağzımdan çıkacakmış gibi hissetmeye başlayınca balkona çıktım…derin derin birkaç nefesin ardından biraz olsun rahatlamış hissediyordum ama…ama zihnim…hep onu hep o dakikaları düşünüyordu…o kadar bunaldım ki gittim içeriden mp3 çalarımı alıp yıldızları izlerken ,bu geceden uzaklaşmaya çalıştım…sabah yoorin, jane ve lee nin bağrışmalarına uyandım balkonda….olamaz dün gece balkonda uyuyakalmışım…her tarafım tutulmuş,gerine gerine kaslarımı yumaşatmaya çalışırken, salona seslerin geldiği yere gittim.jane valizini toplamış gitmeye çalışıyor ,yoorin ve lee önünü kesiyordu…jane-“yeter!!kesin şunu,bırakın gidicem,burada bir dakika daha durmak istemiyorum,çekilin diyorum!”sesi net ve keskin çıkıyordu,güçlü imajı çizmek istiyordu,rededilen, üzgün, yıkılmış yanını saklamaya çalışıyordu.fakat başaramıyordu,zaten yerinde kim olsa bunu başaramazdı…arada gözlerinden sızan gözyaşlarını hoyratça siliyor,lee ve jane nin kollarından geçmeye çalışıyordu.kendimden hiç beklemediğim bir hareketle –“çocuklar,çekilin lütfen gitsin,bırakın gitsin”o anda aklıma gelen buydu.yapacak hiçbir şey yoksa en iyisi gitmekti…bunu kendimden çok iyi biliyordum.lee ve yoorin çekilmek istemediler ilkönce ,ama sonra bıraktılar…jane bahçe kapısına kadar koşarak kaçtıysa da orada durdu…hıçkırıklarla dizlerinin üzerine düştü…lee hemen yanına koşup onu kollarının arasına aldı,ardından ben ve yoorin…orada o vaziyette ne kadar durduk bilmiyorum…jane az da olsa rahatlayınca ayağa kalktı ,hepimizle vedalaşıp,ailesinin yanına gideceğini söylediğinde lee ben de geliyorum demişti.jane istemedi,yalnız kalmak istiyordu.gitmesini istemiyorduk ama şu durumda onu burada alıkoymak ona acıdan başka bir şey veremezdi…o gittikten birkaç hafta sonra lee de koreden ayrıldı…bize buradan sıkıldığını bunaldığını söyledi ve çekti gitti…yoorin ve ben kalmıştık geriye…elimizdeki işi tamamlamıştık,bunun sunumu için benim de amerikaya geri dönmem gerekiyordu fakat hocamdan gelen bir telefonla tüm planlar değişti….amerikada açılacak olan sergi ,teknik sorunlar yüzünden japonyaya aktarılmış ve bizi japonyada beklediğini söyledi… teknik sorunlar diyerek geçiştirdiği ; sponsorlarla anlaşamamış olmasıydı açıkcası…birkaç gün içinde toparlanıp büyük bir heycanla japonyaya uçtuk….

15.Bölüm
Büyük bir galeri salonu hazırladığımız karelerle donatılmıştı.davetiyeler dağıtılmış,büyük bir sabırsızlık ve gerginlikle misafirlerimizi karşılamaya hazırdık.davetlileri karşılarken yoorin suratıma bir şey söyleyecekmiş gibi bakıp bir türlü ağzında ki baklayı çıkartamıyordu.artık bu bakışlardan rahatsız olmaya başlamıştım.arkadaki odalardan birine çekip – “yoorin,ne söyliceksen çabuk söyle karşımda kıvranıp durma”dedim. – “şeyy ben şeyyy offf….ben şey…yaptım…” – “ne ne yaptın,herşey yolunda görünüyor” – “yaa ben şeyyy…saeng oppayı davet ettim” – “bu muydu?off yoorin bazen seni anlamıyorum,sonuçta bu çalışmada senin de emeğin var ,istediğini çağırabilirsin,hadi dışarı çıkmamız lazım”derken kapıya yönelmiştim,kolumdan tuttu. – “maya,ben sadece ona değil ss501 üyelerine de davetiye gönderdim.”.ne demişti bu kız kulaklarım bana oyun oynamıyorsa …- “olamaz,şaka dimi şaka,yoorinnnn sen ne planlıyorsunnn”derken kendimi kaybetmiş yoorini kovalamaya başlamıştım.zaten sabahtan beri yüksek voltajlı bir telin üzerindeymişim gibi hissederken bu duyduklarımdan sonra çatırdamaya başlamıştım..yoorin önde ben arkada salona geldiğimizde etraftaki kalabalığı farkettip koşmayı kestim,hızlı adımlarla onu yakalamak için insanların arasında ,peşinden yürürken ,yoorine doğru yaklaşan saeng oppayı farkettim,yanında gurubun üyeleri vardı ama biri hariç…o yoktu…belkide arkalarından geliyordur diye düşünerek arkamı döndüğümde birkaç adım ötemdeki ;eski okulumun bahçesindeki yıldız ağacımın fotoğrafını incelerken buldum onu…elim ayağıma dolaşmıştı…resmen kapana düşmüştüm…tam bu sırada pasta masasını taşıyan garsonun bana doğru yaklaştığını görünce onun arkasına saklanarak ordan uzaklaşabilirim diye düşündüm,ama hocamın afacan torununu hesaba katmamıştım,garsonun yanında eğilmiş giderken küçük şeytan gel sen arkamdan ittir,benim suratım direkt pastanın içine,bu da yetmezmiş gibi bir de ayağımdaki lanet topukluların kaymasıyla pat yere …değil… “o”nun kucağına…..krema içindeki yüzümde açılmış gözlerimi bir iki kere açıp kapadıktan sonra karşımda gözlerini bana dikmiş sırıtan bir yüz gördüm…eskiden olduğu gibiydi…yine gözlerimin içine gülümseyerek bakıyordu.allahım bütün olanları unutmuş yıllar önce yine bana böyle baktığı o geceye gitmiştim.yoorinin beni çekiştirerek kaldırdığı anda gerçeklere geri döndüm…olamaz bundan daha kötüsü-yere düşmek yerine onun kollarına düşmeyi geçersek-olamazdı…ne utançverici bir durum…o anda oradan ışınlanmak ya da görünmez olmak istedim…yoorinin yardımıyla arka odalardan birine gidip elimi yüzümü yıkadım ama saçlarım elbisem batmıştı…bu şekilde burada kalamazdım …yoorine biraz müteşekkir biraz da kızgın – “ben otele dönüyorum,bugün beni idare et olur mu,haa bir de ona, beni yere düşmekten kurtardığı için çok teşekkür ettiğimi söyle ,ama ismimi değil,az önce kurtardığınız bayan de…”dedikten sonra oradan gizlice çıktım.odaya gelip temizlendikten sonra kendimi yatağın üstüne bıraktım.kalbim yine ağzımda atıyordu.kalktım balkona çıktım derin bir nefes aldıktan sonra, baktım gün batmak üzere ,üstüme birşeyler geçirip sahile koştum…gün batımını sahilden izlemek burada da muhteşemdi …batan günle beraber bu gün yaşadığım talihsizlikleri de göndermek istedim ama….

iki bölüm birden kolay gelsin arkadaşlar:)

teşekkür ederim ellerine sağlık kim olduğunu ne zaman öğreneceğiz ya inşallah hyun olur.

ellerine sağlık ardaşım benim

arkadaşlar yorumlarınız için teşekkürler...yeni bölümü en kısa zamanda eklemeye çalışıcam...

yeni bölüm yok muuu ( sabırsız bir ifade ile)

16.Bölüm
Temiz havada dolaşıp biraz olsun kendime geldikten sonra otele geri döndüm.yukarıya çıkmak için asansöre binmeğe geldiğimde inanılmaz bir kuyruk vardı…neredeyse on onbeş kişi binmiştik asansöre…onüçüncü katta inmem gerekiyordu ama en arkada kaldığım için kapıya bir türlü ulaşamıyordum,asansörü bekletmelerini söyleyip,insanları ittirerek öne doğru ilerlerken birinin ayağına çok feci basmıştım,adam öyle bir haykırdı ki ensemden yakalayıp beni kaldırdığında yüzündeki acı ifadenin yerini şaşkın bakışlar aldı…aynı durum benim için de geçerliydi…yine o…yeter ama burada da mı yaa…elini arkadaşları ensemden çekince kendimi uzun süredir bekletilen asansörden dışarı attım,koşarak odama saklandım.yoorin geldiğinde onlara bu otelde yer ayırtanın da kendisi olduğunu öğrenince …kıza demediğim lafı bırakmadım…o kadar sinirli ve üzgündüm ki…bütün bu zincirleme kazalardan sonra hıncımı resmen yoorinden almıştım.ama o sessizce beni dinledi ve sonunda – “özürdilerim,seni anlamaya çalışıyorum ama garip bir şey var”dedi,kafası karışmış gibi görünüyordu.- “neden!?”diye sordum.-“sen, beni unutmuştur diyorsun ama o ,seni unutmamış bence;teşekkür ettiğini söylemek için yanına gittiğimde bana, şu yıldız ağacının fotoğrafını nerede çektiğimizi sordu” – “eee?”dedim sabırsızlıkla.-“ona türkiye de çektik,mayanın çalışması dedim,gülümsemeye başladı,sonra diğerlerinin yanına gitti.”- “bu kadar mı?bir şey söylemedi mi?” – “hayır,garip olan da bu,yıldız ağacını tanıdı ama bana, senin nerde olduğunu bile sormadı,pastanın içine düşenin sen olduğunu mu anladı,yoksa seni umursamıyor mu,ya da aklında başka bir şey mi var? çözemedim”yoorinin tüm söyledikleri içimden geçenlerdi.ona “yoorin inan tüm bu yaşadıklarıma ben de inanamıyorum ve bir çıkış yolu bulamıyorum”demek isterdim ama öylece olduğum yere yığıldım.ne yapmalıyım?odalarına gidip”seni incittiğim ve yıllarca aramadım için özürdilerim” mi demeliyim? Ya da “asansördeki olay için özürdilerim,istemeden oldu, yıllar önce o mesajı atmayı hiç istemediğim gibi..” mi demeliyim?ya da hiç gözüne görünmeden buradan ayrılmalı mıyım?offf….beynimi kemiren bu sorulardan kurtulmak istiyorum,yeterrrr….yine kendimi balkona attım…etrafa boş boş bakınırken birden dikkatimi gökyüzündeki yıldızlar çekti.ne kadar güzel bir geceydi bu böyle…bütün gün yaşadığım olumsuzluklardan sonra yıldızların ateşböcekleri gibi parlaması gözlerimi kamaştırmıştı…yine gözlerim uzaklara dalıp gitmişti…yukarıdaki balkondan birden kulağıma fısıltılar gelmeye başladı,salona baktım yoorin yoktu,odasına baktım orada değildi,seslendim cevap gelmedi,tekrar balkona çıktım.bu kez dikkatle dinlemeye başladım.bu yoorin di,evet biriyle konuşuyordu,ama ne dediğini anlayamıyordum zaten böyle sinsice başkalarının konuşmalarını dinlemek de en nefret ettiğim şeydi,tam içeriye girecekken duyduğum şeyle olduğum yere çakıldım…

kolay gelsin arkadaşlar:)

vayy çok güzel olmuş yeni bölümü hemen istiyorum çünkü her zaman ki gibi merak ediyorummmmmm

yaaa çubuk ama yaa çabuk yaz

yaa çabuk yaz çabuk yaz diyosun bana ama sen niye yazmıyosun bakim

takılıyorum yanlış anlama canım:)en kısa zamanda yeni bölüm gelicek inşallah:)

kız haklı sen niye çabuk yazmıyon öldük meraktan kitap serilerinden beter oldu bu bekleme işiiii

17.Bölüm
“ maya’yı savunma,yoorin”diyen o’ydu. “oppa , buna nasıl katlanıyorsun,şuanda aşağıda,bu kadar yakınındayken nasıl böyle ilgisiz kalabilirsin”diyen yoorin,birşeyler daha söylemişti ama hatırlamıyorum.o anda kulaklarımda “mayayı savunma” diyen sesi çınlıyordu. “……mayayı savunma….”.işte bu kadar basitti.benim adıma bile tahammül edemiyordu anlaşılan…yıllar önce kendi ellerimle ezdiğim kalbim,şimdi onun sözleriyle paramparça olmuştu….kalbim….acıyordu,eskisinden daha çok….hıçkırıklarımı yutmak ,zihnimde çınlayan sesini duymamak için…. sahile indim….içimdeki ateşi söndürmek için denizin serin sularına gömülmek ….gecenin karanlığına hıçkırıklarımı,dalgalara gözyaşlarımı vermek istedim….ama …hayır….yapamadım…kahretsin yapamadım….sonsuzluğa bırakmak istediğim vücudum çırpınmaya başladı, büyük bir korkuyla sahile doğru yüzdüm….ıslak elbiselerim rüzgarla vücuduma yapıştıkça şok etkisi yaratıyor,kendime geliyordum…az önce yaptığım neydi?bütün hücrelerim titriyordu ama irice açılan gözlerimle denizin karşısında donakalmıştım…/ Aptal,aptall,aptaalll!!ne için ne için ‘hayattan’ vazgeçiyorsun??yaptığın aptallıkları bir başka aptallıkla mı düzeltecektin?zaten bildiğin bir şey değil miydi bu!!/ diyen iç sesime “Ama…ama…o’ndan duymak ….acıttı…hem de çok…”diyerek affedilmek istiyordum….benim kaderim buydu sanırım:bir anlık bir duyguyla veya düşünceyle yaptığım şeylerden, sonradan pişman olmak…bu kez erken pişman olmuştum şükür ki….sokak kedileri gibi titreye titreye yürümeye başladım.etrafıma bakındım, otelden baya bir uzaktaydım sanırım.taksi çevirmek için caddeye çıktığımda çantamın olmadığını farkettim.işte yine bir maya klasiği,ama ‘kaçarken’ bu küçük ayrıntıları nasıl düşünebilirim…yol boyu yürümeye başladım…olsa olsa otelden birkaç sokak uzaktayımdır diye düşünüyordum aklımca….ama hayır…..iki sokak geçtim ve hala otelin olduğu caddeye gelememiştim…esen rüzgarla soğuk, iliklerime kadar işlemişti…başımın içine, sanki, arılar kovan yapıyorlardı…böyle olmayacaktı bu…yoorini aramak için bir dükkana girmek istedim ama açık bitane bile yoktu…off bu ne biçim bir gündü böyle…gecenin bir yarısı tanımadığım sokaklarda tek başıma titreyerek yürüyordum…sonra bir köpek havlaması sonra başka bir tane….olamaz en korktuğum şeydi,köpeklerle yıldızım hiç barışık değildi….koşmaya başladım,~~uuuuuu~~ donuyordum resmen,arada arkama bakıp geliyorlar mı diye kontrol ederken kendimi yerde buldum…karşımda duran ….karşımda duran….

yaa bu bölümü neden kısa yazdın yaa neyse yeni bölümü bekliyorum canım

bende bekliyorum :))))))))))))))))))))))

arkadaşlar sonunda oppamın kimliğini açıklıyorum

18.Bölüm
Saeng oppaydı,yanında yoorinle birlikte.beni kaldırmak için yanıma eğildiler fakat artık kılımı kıpırtatacak halim kalmamıştı,kollarımdan tutup kalkmama yardım ederlerken dizlerimin üzerine çöküverdim.ayaklarımın üzerine basamıyordum.saeng oppa kucağına almak zorunda kalmıştı beni de.yoorin –“maya,senin için ne kadar endişelendiğimi biliyor musun?bu halin ne böyle,ne oldu sana,oppa hemen hastaneye gitmeliyiz,”derken benim için ne kadar endişelendiğini anlayabiliyordum.saeng oppa da aynı şekilde düşünmüş olacak ki koşar adımlarla yürüyordu.artık halim kalmamıştı,gözlerim bulanıklaşıyordu…ne kadar olduğunu bilmiyordum gözlerimi açtığımda….beyaz duvarlı bir odada,başucumda bir tütsü ve çiçekler….”öldüm galiba” dedim kendi kendime…”henüz değil”dedi bir ses,arkamı döndüğümde koltuğun üstünde oturan saeng oppayı yüzünde gamzelerini ortaya çıkaran bir gülümsemeyle bana bakarken buldum. “ne kadardır burdayım,kendimi öyle dinlenmiş hissediyorum ki sanki yıllardır uyumuşum gibi”dedim.”üç gündür “dedi.”son hatırladığım senin kucağındaydım,yoorin de…yoorin nerde?”dedim odanın içine bakarak.”serginizle ilgileniyor,bu gün son günüymüş,o yüzden buradayım”. “ahh~~,evet yaa,üzgünüm seni burada alıkoymak istemem,istersen gidebilirsin ben iyiyim” dedim ,mahçup olmuştum,saeng oppa o kadar iyi bir insandı ki…o gün beni bırakıp gitmedi,yoorin gelene kadar bol kahkahalı sohbet etmiştik.bütün gün sanki kırılmış kalbimin acısını biliyormuş gibi,olanları unutturmak için beni güldürmeye çalışmıştı,başarmıştı da…kapıdan girer girmez boynuma atılan yoorin “tatlım uyanmışsın,nasılsın?”derken gözlerinin içi gülüyordu.”iyiyim yoorin,teşekkür ederim,sana da teşekkür ederim saeng oppa” dediim.”oppa,artık sen git istersen,diğerleri seni bekliyorlardır,daha fazla geç kalma,korede görüşürüz”diyen yoorine,saeng oppa çıktıktan sonra “hepsi üç gündür burdalar mıydı?”diye sordum şaşırarak.”ne sandın ya…saeng oppa bizi bu durumda bırakıp dönmek istemedi, seninki de gece gündüz başındaydı,diğerlerinin de işleri varmış burada,senin uyandığını duyunca gidiyorlar işte” diyen yoorini ağzım açık dinliyordum.”bi bibbidakka,ne dedin?gece gündüz beni mi bekledi?nasıl yani ?dalga mı geçiyorsun sen?beni beklemiş olamaz,sana ,onu savunma bana demişti,benim adımı duymak bile istemiyorken,”. “maya saçmalamayı keser misin,bunun için gittin buz gibi suya daldın dimi,söyler misin bana ne düşünüyordun,ölmeyi mi?”, “sus!sus!affet,ona söylemedin dimi?”, “ne dediğinin farkında mısın,böyle bir şeyi ona söyleyipte seni küçük düşürmedim endişelenme,hani sen alışmıştın,hatta ondan kaçıyordun,bu ne şimdi?”, “ben de öyle sanıyordum,ama ondan duyunca…bilemezsin yoorin…o anda içimde kopan fırtınayı ,kalbimin acısını bilemezsin,bunu sözcüklerle anlatmak zor…”dedim utançla başımı önüme eğerken,”lütfen güçlü ol,o gece seni görmesi için onu ikna etmeye gittiğimde,balkonda oturmuş,gökyüzünü izliyordu.izin isteyerek yanına oturduğumda seni görmesi için bir şeyler söylerken, bana kutup yıldızını gösterdi,sonra,” ben de bu yıldız gibi eskiden birine ışık olmak istemiştim,ama olmadı”,dedi.ben o kişiyi tanıyorum ,dedim ,senin için vazgeçti,diyip açıklama yapmama izin vermeden, bana mayayı savunma,diye bağırdı,seni görmesi gerektiğini anlatırken de kalktı gitti.geri geldiğinde elinde bir kutu vardı,içinde küçük küçük yıldızlar,hepsi senin ağaca bağladığın yıldızlarmış;içlerinde sıkıntılarının yazdığı yıldızlar,bunları saklamış,çünkü onları senden uzak tutmak istemiş bir nevi sıkıntılarından, o kurtarmak istemiş seni,ama değmezmiş dedi,niye diye sordum,bunlardan kaçtığı gibi benden de kaçtı,yıllar geçti üzerinden ama bu gün de kaçtı, asansörde,dedi.birşey diyemedim tabii….haklıydı,ne diyebilirdim ki,senin için birşeyler yapmak istedim ama başaramadım maya,sen onu çok derinden incittmişsin.yine de senin hastanede yattığını duyunca,şaşırtıcı ama, hemen geldi.başından bir an olsun ayrılmadı,sen onun adını sayıklarken yanında olduğunu ,seni bırakmadığını söyleyip durdu.bunları gözlerinden sızan gözyaşları içinde söyledi maya,o seni hala seviyor,sadece çok kızgın ve kırgın.bana sorarsan artık ondan kaçmayı bırakmalısın,yoksa onu sonsuza kadar kaybedebilirsin”dedikten sonra, toparlanıp “uçuşları kaçtaydı?”diye sordum.yarım saat vardı.yetişebilirdim.çıkış işlemleri için yoorini hastanede bırakıp havaalanına gitmek için bir taksiye atladım.havaalanında bir o yana bir bu yana koştururken ,içimden gitmemiş olması için dua ediyordum.hiçbir yerde yoktu.saatime baktım beş dakika kalmıştı uçağın kalkmasına…kore girişini bulduğumda son bir iki kişi vardı..bütün gücümle “KYU JONG” diye bağırdım….ardından gidiş kapısı kapandı…..

ohhh be rahatladım :) iyi okumalar arkadaşlar,yorumlarınızı bekliyorum gizemli şahıs yok artık hikayemde

süperr yaaa devam devam meraklandım şimdi